Op water en brood

16

Er ging een ironisch gelach op in de kluis. De jongen met den vlasblonden kop, werd er door uit zijn apathie gewekt en lachte ook mee.

„Mag je dat dan ook al niet meer____Ze maken er

tegenwoordig ook maar wat van____ De Duitsche

keizer beleedigd en daarvoor hier____ voor dien____

Ik verzeker u, dat ik blij was, dat Z. M. Wilhelm II op dit oogenblik niet in ons midden verkeerde, want de critiek op de politiek van Z. M. die nu volgde, ondersteund door het gelach, het gehoon, zouden Z. M. zeker de overtuiging gegeven hebben, dat er tot zelfs in het „Huis van Bewaring” te Rotterdam menschen zijn, die „Deutschland über Alles” slechte toekomstmuziek vinden.

„En hoeveel hebben ze je gegeven?” vroeg nu de lange, magere man, met zijn week, goedig, onderworpen gezicht.

„Vijftig gulden boete.”

„Vijftig gulden? Dat is een knauw, kameraad.”

„En öf,” antwoordde ik.

„Die verdien je tegenwoordig niet in een vloek en een zucht.”

„Daar mot ik een half jaar voor schooien en bij mekaar zal ik ze wel nooit meer zien. Vijftig levendige guldens omdat je..............

Er staan hier heel w;at puntjes. Dit is een nieuwe schrijfwijze in het journalisme. De zelf-censuur. Het kost niet veel aan zetwerk en het is niet beleedigend, zelfs niet voor het hoofd van een vijandige natie. Zou ik neerschrijven wat achter deze puntjes aan uitdrukkingen is verborgen, dan was het zeker veel, veel duurder aan zetwerk, ja, waarschijnlijk aan r/Ywerk ook!

„En hoeveel dagen heb je?”

„Tien.”

„Tien dagen____ dat is lang kameraad. Dat is heel

lang. Heb je al meer gezeten?”