Op water en brood

14

Een gevoel van hulpeloosheid en afhankelijkheid beving mij. Een naakt mensch in een ijzeren badkluis is maar een arme menschenworm. Echter, ik dacht aan het glorieuse feit, dat ik het Rijk der Nederlanden voor mijn dramatische werken had weten te interesseeren, ja, tot deelhebber in de winst te maken. En ik was dus minder neerslachtig dan menig ander naakt menschen-wurm, die hier, in deze badcel, een gedwongen douche zou nemen.

De badceldeur werd geopend — of liever in de badceldeur ging een klein luikje open en een hand stak mij een stukje grijze zeep en een schoone handdoek toe.

Ik nam de douche van het zeer warme water, zeepte mij in, gelijk mij was bevolen, droogde mij af en wachtte. De bewaker kwam weer binnen.

„Hier zijn uw kleeren en uw ondergoed. U moogt ze aanhouden gedurende uw hechtenis. Eenmaal ’s weeks moet u zich verschoonen.”

„Ik heb een koffer met verschooning laten bezorgen.” „Dat zal dan wel terechtkomen. Als uw kleeren onrein waren geweest, zou u de gewone gevangenis-kleeding zijn verstrekt, ter wille van de hygiëne.”

Ik kleedde mij aan.

„Mag ik mijn reserve-lorgnet behouden?” vroeg ik. „Heeft u die noodig?”

„Ja, als b.v. het glas breekt van die ik op heb.” „Dan kan u dat worden toegestaan.”

„En in mijn koffer heb ik mijn toilet-artikelen, scheergerei, zeep, mondwater, tandenborstel, handdoek ____”

„Neen____u krijgt alles wat u noodig hebt van het

„Huis”. Maar ik zal er den directeur over spreken.” Met geen andere bagage dus dan mijn zakdoek en mijn reserve-lorgnet in het foudraaltje, werd ik aan een anderen bewaarder overgegeven, die precies op dengeen, die mij gevisiteerd had, geleek: ik had weder vooruit te gaan en nu den trap op te klimmen. Op de