Op water en brood

9

„Zorgt u, als u een volgenden keer eens weer hier moet verschijnen, op tijd te zijn.”

Een gebaar van den officier van justitie en de rijksveldwachter wees mij met zijn vinger aan voor hem uit te gaan. Met den rijksveldwachter in uniform naast mij moest ik nu als een boef over de openbare straat. Onderweg vroeg ik den man of ik in de gevangenis voor mijn eigen voedsel zou mogen zorgen en of er misschien een restaurant in de buurt was, dat van het leveren van voedsel voor gevangenen speciaal-werk maakte____

„Dat zullen ze je wel binnen vertellen,” zei hij norsch.

Aangenomen.

Weer gingen wij naar de poort van het „Huis van Bewaring”. Weer de bel. Ik zag nog net, dat in den sigarenwinkel op den hoek der straat menschen nieuwsgierig keken naar den als „heer” gekleeden persoon, die door een rijksveldwachter in uniform naar de gevangenis werd gebracht.

Zoodra ik het gebouw binnenkwam, sloeg mij een koele, scherpe ammoniakstank tegen. Het was er doodstil, van een vreemde, drukkende, angstige stilte, welke mij te meer opviel, nu ik uit het drukke, levendige, rumoerige Rotterdamsche straatleven kwam.

Ik werd naar de kamer van den directeur geleid, een groote, ruime kamer, gemeubeld als een deftig kantoor, de wand versierd met een groot portret van H. M. Koningin Wilhelmina. Twee groote vensters, van tralies voorzien, gaven uitzicht op de groote binnenplaats van de strafgevangenis en op die binnenplaats zag ik een man in de bruine gevangeniskleeding, met een masker voor ’t gelaat, begeleid door een gevangenbewaarder, een kar voortduwen.

Ik stond achter een hekwerk, in de kamer aangebracht. De directeur, een man van in de veertig jaar, met een mager gelaat en vaste, energieke trekken, zat