Billie Ritchie's Raad

1Ö

men meent daar, dat wie geen geld heeft, zich niet met publieke of artistieke belangen moet bemoeien, tenzij dan om tot geld te komen.

Nu, geld had ik nog altoos niet verdiend. Ik hield te veel van mijn vak, ging in het vak zelf op, hield het voor een roeping.

Moedeloos liep ik op een avond een bioscoop binnen, zag er een film vertoonen van een schrijver, die het van dakkamer-poeët tot millionnair bracht, doordat hij zich uitgaf voor den eigenaar van een paleis, waar hij als portier was aangenomen.

Dit idéé leek mij schitterend en ik besloot ook op sollicitatie te gaan naar een portiersplaats. Ik schreef op tal van advertentiën, ontving eenige malen zelfs een antwoord, begaf mij naar de aangegeven adressen, maar de sollicitatie’s mislukten, zoodra men mij zag. „Ja, als u een neger was”, zeide men mij.

Toen ik nu weder een antwoord kreeg, maakte ik mijn gelaat en handen bruin, poetste mijn tanden extra en ziedaar, nu slaagde ik. Ik werd als neger-portier aangesteld, maar het bleek, dat ik niet portier van een echt paleis was geworden, doch van een, dat slechts als paleis fungeerde in film-drama’s. Mijn „paleis” was een looze voorgevel van papier maché en stuc!

Reeds wilde ik mijn nieuwe plaats verlaten, toen ik het geluk had reeds bij de eerste repetitie van