Billie Ritchie's Raad

17

Nu dèt maakt u vroolijk van overmoed en zelfbewustzijn . . .

„Aha!... is het dat!”

„O, dat niet alleen. Ik deel ook overal slagen* uit en ontwijk ze zelf. Dat vindt het publiek dan bar aardig. Anderen slaan en zelf de slaag te ontloopen... dat is het levensideaal van de meeste menschen. U doet het tegendeel... U beschermt den zwakke in uw werken en vangt zelf de slagen op... Dat is het tegendeel van ’t ideaal van den plebejer naar den geest. Maar van u als dichter en schrijver verlangt het publiek, dat u er als een Adonis zult uitzien... U moet chic en élégance hebben... Die beweert u toch zeker niet te bezitten?”

„Dit is nog een costuum van Van den Brul uit Nederland meegebracht, mijnheer Ritchie. En ik durf zeggen, dat in heel Amerika geen dergelijk costuum geleverd kan worden vdor...”

„Gekheid, gekheid... ik zag dadelijk, toen u binnen kwam, dat u zich op Paaschbest had uitgedost ... Het costuum is niet kwaad ... zelfs goed ... zelfs zeer goed ... met fraaie coupe gesneden ... keer u eens om ... het is een uitnemend costuum ... voor een ander. Maar u staat het niet... kent u niet het spreekwoord... al geef je een aap een gouden ring, het is en blijft...”

„U wordt beleedigend...”