Germania

85

dier de eenigste dienaar van Koning Mise was, die ’t naar den vleesche ging, want hij vond langs de wegen rykelijk distels. Toen de stoet van Koning Gise uit het gezicht was, snelde Koning Mise met de drie sproke-sprekers naar het . hol van den roover Fridbald en vertelde hem van de schatten die Koning Gise in zyn vele wagens medevoerde en van de lafheid zijner wachten. Fridbold riep zijn gezellen byeen, hield raad en besloten werd nog dien middag den overval te wagen.

Koning Mise en zijn drie trawanten keerden nu terug naar hun karretje en reden zoo snel, dat het ezeltje meende, hy was in een paard omgetooverd. Zij waren weder spoedig bij Koning Gise, die juist bevel tot het avondmaal had gegeven.

Koning Gise, die al gevreesd had, dat zijn mede-minnaar met zijn drie sproke-sprekers was achtergebleven, begroette den Koning met vriendschap en hun magere gelaten en holle oogen ziende, voelde hij medelijden en noodigde hen aan zijn disch.

Koning Mise nam het aanbod aan en zei tot zijn sproke-sprekers:

„Let op. Dat doet hij alleen om tegenover ons te pralen. Maar wy zullen ons niet ergeren en bedenken, dat wie ’t laatst lacht, de ware pret heeft.”

Zoodra waren ze gezeten of de drie hofkoks van Koning Gise klommen op den dichtwagen en begonnen hun sproken te spreken. Pill, Pimm en Pinn hadden te grooten honger om niet aan den disch te blijven, maar naarmate hun honger gestild werd, kregen zij grootere lust om Hall, Hamm en Hann met grollen te bespotten en toen Hamm sprak:

„Weet di, wanneer één zwjjn drie hammen had?”

kon Pimm zich niet weerhouden, den kok te onderbreken hem toeroepend:

„Toen du op Koning Gise’s schouders zat!”