Germania

76

Hy zag den wildeman, die den beer met een dikken knods tuchtigde, dat het dier gromde van pyn. Toen bond de wildeman den beer een riem om den muil, zoodat deze niet meer geopend kon worden. Daarna wierp hy hem een andere riem om den nek en ’t eene einde vastleggend aan een boomstronk, bond hy den beer vast.

Nu eerst keek de wildeman op en den ryzigen grijsaard ontwarend in zyn py, blootshoofd en barrevoets, met den reisstaf in de hand, zag hy hem met verbazing aan en vroeg, in de taal der Nerviërs:

“Wat zoekt di?”

De priester begreep onmiddellyk. En op de knie vallend en zich bukkend, het hoofd alleen opwaarts, zoodat de baard waaierend uitgespreid lag op den bodem, zei hy:

„Sogol, zoon des konings, ik kom u roepen naar uw land.”

Met een sprong was de wildeman over de gröhl by den priester en deze omhelzend en hem zacht optillend riep hy:

„Is het waar? Is het waar? Zijt di het? Myst.... meester Myst... de vriend van moeder?...

„Ik ben hetl antwoordde de priester bewogen, nu Sogol omhelzend en hem kussend op mond en wangen.

„En waar toeft vader?” vroeg Sogol

„In Walhalla...”

„Is hy dood?”

„De zeegeest verslond hem en zyn skig, toen hij terugkeerde van het Paardeneiland. Nu is het dyn beurt om te regeeren... Het Ding wacht op dijn komst.”

Haun was weer naderbij gekomen en hoorde de twee spreken.

„Dit is mijn jonge leerling,” zeide Myst. „Hij heeft zich wèl gedragen... al was hij wat bang voor den beer.... niet?”

Haun zag verwonderd naar den beer, die als een waak-