Germania

74

voor de tooverjj vóór zich en den grooten beer achter hem, die als een hond volgde, drong zich tegen den ouden man.

„Kom, myn jongen. Wat? Heb-di angst? Een goed mensch vreest niet.”

Toen zjj een ver eind weegs waren voortgeloopen werd het struikgewas dichter, maar er waren toch smalle paadjes en den ouden man zag wel, dat deze wildernis zekerlyk bewoond moest zijn. Want er lag op enkele plaatsen men-schendrek en er waren zwakke sporen van menschenvoeten en zelfs vond hij een hertelans, die zeker geworpen was en niet teruggevonden. Een breeder pad, zéér platgetreden, herkende hij dadelijk als het pad van wouddieren, dienaar een bron gaan. Hij volgde het pad en stond weldra dicht by de bron, een kristalheldere gröhl, die daar midden in de wildernis kwam opwellen.

De beer liep hun nu wat vooruit, boog zyn kop over den rand en begon te drinken.

De grijsaard bond zyn kruikje los aan den staf en stak het vooruit, om ’t vol water te laten loopen. Zoodra de beer de beweging van den stok merkte, zette hy zich met een sprong over den welbron en kroop van de overzijde, zichtbaar bevreesd geslagen te worden, in elkaar, naar de gewoonte van dieren, die veel getuchtigd worden en door inelkaar te krimpen, de slagen minder voelen enbetmede-doogen van den tuchtiger afsmeeken.

„Ziet eens, ziet eens!” riep Haun verwonderd. „Hy is bang!”

„Dat is geen toovery!" zei de grijsaard, teleurgesteld. „Dat beest behoort bij menschen. Dat is geen wilde beer----”

Nadat hy en de jongen het kruikje leeg hadden gedronken, zeide de priester:

„Wilt di nu nog eens blazen?” En wat plagend: „Of bent di nog bang?”