Germania

63

Sigbart en Tjeerd over den kolk heen te komen. Maar Herebaeld, schreiend met hooge kreten als een kind, werd door de strooming medegesleurd en scheen reddeloos verloren. Aan den oever verscheen nu prins Istovar op Zeven.

„Boeven! boeven!” kreet hij, „zulde di min scone joncfrou vor min ohgen supen!”

Mèt joeg hy Zeven te water en stuurde het edele ros in de richting van Herebaeld. Dicht bij hem verzonk de jongeling en prins Istovar, zonder zich te bedenken, sprong van ’t paard, dook in de diepte en greep zijn scone jonc-frou bij de blonde lokken. De slanke Fries trachtte nu met zijn geredde schat naar de overzijde te zwemmen, maar de strooming naar den oever, vanwaar hij ter redding was toegesneld was te sterk en zoo, na veel vergeefsche pogingen, dreef hij met Herebaeld weder naar dien oever aan. Herebaeld was reeds bewusteloos en Sigbart, Tjeerd en Reri zagen van de overzijde met verwondering hoe de ruiter, dien zy zoo gevreesd hadden, na Herebaeld gered te hebben, hem met radelooze bewegingen in z|jn armen drukte en voorhoofd, wangen en haren met wilde kussen bedekte.

Onderwijl was Zeven naar den oever doorgezwommen waar Sigbart en zijn twee zonen stonden en Reri trok het paard op de helling, dat reeds van de lange ritten vermoeid, tenauwernood deze laatste moeielijke zwemtocht tot een goed einde had gebracht

Prins Istovar zag nu hoe aan de overzijde de drie roovers zijn edel paard vasthielden en het zwaard Thoering, dat hij schuin door het zadel had gestoken vóór hij zich in den vloed stortte, door Tjeerd werd buitgemaakt.

Onderwijl had hij’ Herebaeld voorzichtig op 't gras van den oever gezet en hem met liefelijke koos-naampjes overladend, trachtte hy de scone joncfrou in het leven terug te roepen. Toen deze de oogen opsloeg hurkte de prins by hem neder en zyn arm om de hals van Herebaeld slaande, zeide hy: „Mine liefste, ik heb di uit twee gevaren gered, dat van