Germania

62

takken, zoodat hij alleen door zich snel te bukken, tenau-wernood een wissen dood ontging.

De vier hoorden onderwijl het klingelen van de schelletjes steeds nader komen en hadden, zich vervolgd wetend, het nu op een loopen gezet. Bij de buiging van een weg, dwars door een graanland, zag de prins in ’t hooge graan de hoofden der drie mannen en het blondgelokte haar der geroofde jonkvrouw met een baret van hemelsblauw laken.

„Honden! Honden! Honden!” riep hy zijn paard tot bloedens toe sporend. „Een arme, zwakke maid zoo te doen loopen. Is het geen gruwel. Wacht, wanneer ik di daar krijg, kwaad gespuis. Thoering zal di straffen.”

En hy trok het kortzwaard en dreigde er de vluchtende mannen mede, die nu aan een stroom komend zich daarin wierpen. Sigbart en Tjeerd konden zwemmen en Reri de zeeman, was wegens zijn zwemkunst befaamd. Maar Here-baeld, het zwakke moederszoontje, had nooit zich in spelen van kracht geoefend en kon niet zwemmen. Daarom legde Reri hem op den zijn rug en zwom zoo, met krachtigen, gelijken slag, naast vader en broer. Maar midden in den stroom begon opeens Tjeerd „hulp!” te roepen en ook Sigbart hief zijn handen op. Er was daar een draaikolk en een ondervaartsche stroomversnelling, zoodat de twee dreigden te verdrinken. Reri, hoewel reeds bezwaard doorHere-baeld greep zijn vader bij den rechterschouder en zijn broer Tjeerd by de haren en krachtig de forsche beenen uitslaand, trachtte hij over de strooming heen te komen. Doch ook zjjn kracht was niet toereikend en reeds begon Tjeerd, die veel water binnenkreeg mede te geven en dreigde bewusteloos te worden. Reri nu, wetende dat hij te kiezen had tusschen de twee broers, snel besluitend, wierp dien hij 't minst lief had, den zwakken, hoogmoedigen Herebaeld van zyn rug en nu, vrijer in zijn bewegingen, wierp hij zichzelf om in ’t water tot hij op den rug lag, sloeg met zware beenslagen het water weg en zoo gelukte het hem met