Germania

64

de roovers en dat van het water— Nu zult di mijn bruid worden, in stede van de priesteres Harimona____”

Hij bracht zijn hand aan den boezem der joncfrou en nu ervarend, dat zijn scone joncfrou een man was, sprong hy op en riep: Bij Hloedana, de watergeest heeft di omge-tooverd en van een maget in eenjonclinckverwandelt!Dat zal ik wreken!” Zonder zich te bedenken, sprong hij in woede weer in den stroom, zwom met forsche slagen naar de plaats, waar de draaikolk dreigde, ondanks het waarschuwend geroep van de drie mannen, die den dwazen waaghals, een zekeren dood zagen te gemoet gaan. Deze nu by de draaikolk, voelde zyn woede toenemen naarmate hy meende, dat de booze watergeest zijn beenen omslin-gerd hield en met slagen van de vuist, sloeg hij in ’t ziedende water. Maar zijn woede werd door uitputting gevolgd en te fier om hulp te roepen zagen Herebaeld en aan de overzijde Sigbert en zijn zonen, den prins voor hun oogen zinken.

„Dat zal ik niet lijden!” riep Reri, toch wat bedroefd omdat hij zijn jongsten broeder had moeten afwerpen en dankbaar aan den vreemdeling voor diens redding, hoewel zy diens zonderling gedrag zich niet konden verklaren.

Reri sprong in den stroom en zwom naar depiaatswaar de prins was verdwenen. Het duurde geruimen tijd voor hij hem gevonden had. Want de onderstrooming had hem onder het water een eind weggedreven en toen Reri, na langen tijd onder water gebleven te zijn, eindelijk opdook, zagen zijn vader en Tjeerd, die al gevreesd hadden, dat ook Reri was verdronken, dat de koene zwemmer een eind benedenwaarts met den prins opdook, aan de overzijde, waar Herebaeld zat, die al vrij wel zich hersteld had.

Nu was het aan Herebaeld en Reri om den prins in ’t leven terug te roepen. Reri, die als zeeman wist hoe hij drenkelingen moest behandelen, legde het hoofd van den prins op de knieën van Herebaeld, hem gelastende diens