Germania

61

ook duidelijk den hoefslag van een zwaar paard hoorden dreunen. Yol eerbied voor Herebaelds onbestrijdbaar voor-spellingsgenie, geloofden zij, hoewel zij allerminst laf waren, dat werkelijk onheil van deze zijde te duchten was en zjj haastten zich v    ts.

Prins Istovar    :te zeer goed, dat de vier voor hem

uitvluchtten en de kleine smalle voetstappen ziende van Herebaeld naast de groote van Sigbart, Reri en Tjeerd begon hy te vermoeden, dat de drie lieden, roovers waren die een jonkvrouw ontvoerden. De drie vervolgend, peinsde hy gestadig over die jonkvrouw zijner verbeelding, voelde zich geroepen om haar te bevrijden en toen bet woud naar den rand minder dicht werd en hy weder op Zeven kon stijgen, zette hij het paard met de sporen aan, zoodat zjjn gevolg weldra achter bleef behalve de trouwe Melle, die hoe ook vermoeid, gedachtig aan zijn plicht van bewaker, zijn wapen op den rug had gebonden en zich vasthoudend aan de langen staart van Zeven, uren achter het paard bleef aanhollen tot hij dreigde amechtig neer te vallen, onderwijl den prins smeekend toch zijn vaart te matigen. Maar Istovar wilde er niet van hooren. Hij rende in gedachten een blonde jonkvrouw na, die hy had te bevryden uit de handen van eerlooze roovers, die haar mishandelden en geen oog hebbende voor het ïyden van zyn trouwen dienaar, die zich door Zeven liet meesleuren, op gevaar van door een hoefslag van ’t paard gedood te worden of door milt-steken te sterven, voelde hij zich innig bewogen door het gefantaiseerde lijden van de jonkvrouw zyner verbeelding. En toen Melle eindeiyk neerviel ten gevolge van uitputting, een bos haar uit de staart van Zeven gerukt in de hand houdend, reed hy in nog woesteren draf voort, zelf nu telkens in doodsgevaar, daar de boschgrond öf glad was zoodat het paard kon uitgiyden of door steenen en takken oneffen, waardoor het kon struikelen. Ook dreigde meermalen de prins het hoofd te pletter te slaan tegen laaghangende