Germania

HOOFDSTUK VIII.

Sigbart, de Batouwer en zyn drie zonen, gesterkt door het vleesch van ’t wilde zwijn, waarvan zy drie dagen hadden gegeten, naderden reeds de grens van Renigo toen zy zéér vreesden te worden ingebaald door den hun onbekenden vervolger, prins Istovar, zoon van den Frieschen Koning Tjilbard, die eveneens verdwaald, de sporen van de vier lieden gevolgd was van wie hy vermoedde, dat ze ook naar Renigo optrokken. De weg door het dichte woud was moeielyk vooral voor het hooge ros Zeven, dat gestadig aan het leidsel gevoerd moest worden en waarvoor telkens de weg werd opengekapt. Hierdoor vooral gelukte het den prins niet, de vier lieden in te halen, die geoefende woudloopers, achter elkaar gingen met gelijkmatige stappen. Ook prins Istovar en zjjn groot gevolg begon gebrek aan leeftocht te krijgen en daar zy hoofdzakelijk moesten leven, van het wild, dat ze onderweg met pijlen of lansen velden, was het zeer onaangenaam, dat de vier voorgangers het wild opschrikken. Maar toen, na een jacht op een wild zwijn, dat ontkwam later bleek, dat de voorgangers den ever hadden opgevangen en toebereid, gaf de prins bevel met verhaaste schreden op te trekken ten einde de vier in te halen. Doch het klingelen van de gouden belletjes in de manen van Zeven, dat het geoefende oor van den fijnbezintuigden Herebaeld in zyn, door oververmoeidheid onrustigen slaap had vernomen en dat hem een droom van een met belletjes versierd paard had gegeven, geheimzinnige resonans-werking van ’s menschen gehoor-zin, was nu ook door de drie andere mannen vernomen, die gewend aan ’t luisteren op grooten afstand, hun oor op den grond leggend,