Germania

41

de herten galoppeerden of de hazen lepelden op den maan-avond. En soms, wanneer hy ’s nachts door zoo’n bekend geluid, werd gewekt en hy wist meteen, de ever gaat drinken aan de Gröhl of de vos heeft een fazant verschalkt, dan dacht hy ook aan ’t geen hij vroeger by zoo’n geluid zich zou verbeeld hebben.

Langzamerhand begon hij moediger door te dringen in het geheim van de stroth en nu hy ondervonden had, hoe lichtvaardig de menschen, een huns gelyke voor een wildeman hielden, wanneer hij er maar wat woest uitzag, durfde hy het laatste geheim van de wildernis gaan doorgronden. Hy brak een lange gevorkte tak van een boom en scherpte de twee punten van den vork door ze met een steen te siypen en in 't vuur te harden. Toen wachtte hy tot het nieuwe maan was en sloop naar de Gröhl.

Hy bleef verborgen achter de eikestronk wachten en keek naar het diepe stroompje, dat tusschen de twee rotsige oevers met kleine kabbeltjes geulde, blauwzilverig

in ’t maanlicht. Maar... daar kwam de Nickelman____

hy zag de twee gloeiende oogen in ’t kreupelhout. Hij beefde, hield zyn vork stevig vast om bereid te zyn, wanneer de Nickelman hem kwaad wikte doen. Doch opeens 'lachte hy luid-op en door dien lach verschrikt, sprong een lynx op, die had willen drinken maar nu vluchtte. Moediger door deze nieuwe ontnuchtering, liep hy naar den rand van ’t water en riep: „Nickelman, Nickelman!” Doch de Gröhlgeest dook niet op en nu begon hy hem te tarten en te sarren en uit te dagen. De watergeest dook nog steeds niet op. Hy sloeg met zijn vork op ’t water, schold Nickelman uit, beloofde hem dan weer eeuwige verknochtheid en trouwen dienst, als hy zich liet zien. Nu, geheel moedig, stapte hy in de Gröhl en sloeg met zijn vork in de golfjes en stak de vork naar alle zyden heen om hem te treffen, zoo de Gröhlgeest op den bodem zat. Opeens trilde hij door al zyn leden en uitte een kreet. Zyn vork werd