Germania

40

Hy ontwaakte óp hnn geschrei, stond op en nu vluchtten de maaiers en maaisters naar alle zyden. Eerst toen zj zagen, dat hy ze niet najoeg bleven ze staan, eerst de mannen en dan de vrouwen en van verre begonnen ze weer hun wysje te zingen.

Sogol, die nu by 't daglicht den rechten weg dadehjk vond, liep naar de Ravenstroth terug, maar in zyn hut gekomen, hoorde hy nog altyd in gedachten het tergende wysje.

Zy hielden hem dus voor een wilden man en spraken bezwerings-spreuken. Hy kende die wysjes, had ze als kleine jongen wel meegezongen met de kinderen van het dorp, als ze wisten waar een kwaden geest zat, die ze allen te samen gingen tergen om hem het verbiyf onhoudbaar te maken. Waren wellicht die andere kwade geesten ook menschen, gewone menschen, zooals by, geweest? Een twyfel kwam in zyn gemoed sluipen. Als eens alle geesten menschen waren? En de nikkers, en de asen en de recken en de elfen? Wat hy van de priesters, de priesteressen en hun verhalen denken moest, wist hy. Hy lag lang na te denken. Vreemd, zoolang leefde hy nu al hier, wel zesmaal was ’t al winter geweest en hoewel hy op alle uren van den dag en den nacht in de Ravenstroth had gewaakt, nog nooit had hy een nix of een elf gezien en Nickelman, die by elke nieuwe maan heette uit de Gröhl op te stygen, had hy ook nooit ontwaard hoewel hy toch vaak by nieuwe maan zyn füik had uitgezet.

Hy had dikwerf zonderlinge geluiden gehoord in ’t dichte loover maar zoo vaak als hy had gespeurd naar den geest, had hy ervaren, dat het geluid een zichtbare oorzaak had, het knagen van een eekhoorn of het afbreken van een zwaren tak of het vallen van een nest of ook wel ’t geluid van vechtende vogels of balgende herten. Nu kende hy byna alle geluiden van ’t bosch, hy wist wanneer de uil schreide of de ever snuffelde of de raven kryschten ; of ver