Germania

89

En dan weer:

Da kommt di Man van Tippen-Tappen,

Hat di Rock mit bonte Lappe,

Darbije nog sin rote Bart,

Rate, Rate, wat vor Art....

Dat was: de haan.

Als hy dan niet kon slapen, had hij moete om nog een raadsel gevraagd en nog een, en nog een heel zwaar, dat niet te raden was.

Gite bi gite joch,

’t Halt toch!

Dit was moeielyk geweest en peinzend was hjj in slaap gevallen en ’s morgens had hij moete om 't antwoord gevraagd, maar hy moest denken zei ze en den heelen dag had hy gedacht en ’s avonds weer en zoo tot de week om was en toen had moeke dan de brouwpot van ’t vuur genomen en rinkele-rinkele tegen de ketting geslagen en ja, dat was het,

Gite bi gite joch,

’t Halt toch!

Na die oogenblikken van herinnering, was hy dagen achtereen bedroefd en weende om zyn moeder. Hy zou het spreken verleerd hebben, wanneer hy niet de gewoonte had aangenomen veel hardop met haar geest te praten, want geen sterveling drong in het bosch door, waar hy woonde. Zoo had hy rust en overvloed, maar de eenzaamheid drukte hem en hy verlangde naar een vrouw. Daarom was hy ’s nachts gaan rondzwerven buiten het bosch. Op een nacht was hy wat ver gaan dwalen en vond den weg niet zoo spoedig terug naar de Ravenstroth. Vermoeid viel hy ten laatste neder. Toen de zon opging, werd hy slapende ontdekt door een troep maaiers. Zy waren beangst, begonnen misbaar te maken en riepen in koor:

Wilde Min, Wilde Min,

Du mot gin, du moet gin,

’k Zal din hare stroopen,

Als di nit gaat loopen....