Germania

88

I

teeken van de wraak, die hij gezworen had en vogelkruid, rosmarijn en mierik. Ook waren er kruiden, die gedroogd, tot poeder gewreven en dan gebrand, een dichte blauwe rook gaven en met kleine vuursterretjes knetterden en dan, als hy voor den offersteen stond, werd hy zelf licht en voelde zich zweven van de aarde als een geest en de geest van zijn moeder verscheen hem en zy doorleefden nogmaals het leven van vroeger, maar nu nog mooier. Hjj herdacht dan met haar heel zijn schoone jeugd, de dagen dat hy met haar langs bosch en veld had gedwaald om kruiden te zoeken en de liefelyke wintertijd, als zij in de groote heil-hut woonden, waar de brouwketels stonden; hy stookte het vuur en den heelen winter door aten zij heerlijke honingkoeken en gerookte zijden en hesp in brooddeeg, en 's avonds, voor hy slapen ging, vertelde moeder mooie sproken van het betooverde slot en van de prinses Herzeloïde en van den wilden jager. Ook gaf zy hem raadsels op en die raadsels, al lang vergeten, kwamen hem nu weer in den zin.

Hy zat dan stil by het rookende offer en hy voelde zich weder als kind en de oude raadsels sprak hy weer uit, zooals moeder dat gedaan had en hij gaf zichzelf het antwoord.

Hinder de Haus,

Pfloegt Vetter Kraus,

On Pfloeg, On Peerd,

Is it nit de Moë weert.... i)

Dat was: de mol.

En dan weer:

Twi Kóp en Twi Arme Zes Bin en zes Tin,

Op vire nar zu gin....

Dat was: de ruiter en ’t peerd.

!) De schrijver, het onbekende dialect van 200—150 v. Oir. niet kunnend weergeven, moet zich met een reconstructie naar eigen vinding behelpen. De raadsels echter zijn aan bronnen ontleend, die de mogelijkheid niet uitsluiten, dat ze reeds in dien tyd bekend waren.