Germania

87

en de Bedekauwera vreemdelingen heeten, die uitgedreven moesten worden, in stede van recht op schatting te hebben. Toen hij zyn vader verteld had van het wedervaren zyner moeder en daarna hoe hy zich gewroken had, was zyn vader vertoornd geweest, had zyn moeder gevloekt en hem met smaad weggejaagd. Want de vader, die zeer vroom was, zeide dat hij leugenpraat sprak en dat zijn moeder een vrouw uit het volk was geweest, die niet tegen priesters en priesteressen had op te spelen en dat zy, door het volk op te hitsen een kwalyke daad had gedaan, die wèl met den dood gestraft had verdiend te worden.

Want hy, de vader, hoewel ook ontsproten uit den stand der hoorigen, was door vroomheid en moed verheven tot hertog en nu, na den stryd tegen die van ’t Groene Eiland, waarvan hy drie skiggen buit had medegebracht, zou hij naar de koningswaardigheid staan en zeker zouden de priesters op het Ding hem afVallen, als zy wisten, dat hy een zoon had, als Sogol, die de heilige hagen had ontwyd en nooit als zyn opvolger geduld zou worden.

Zoo was dan Sogol verjaagd en hy was getrokken naar de Ravenstroth, die woest lag, omdat geen wezen zich er in waagde, vanwege den Nickelman en al de vele booze geesten, die er huisden.

Hier, in de eenzame woesteny, was de jongeling opgegroeid, zich voedend met de vruchten en kruiden, die hij kende, met visch, die hij ving in d© Gröhl van Nickelman en met klein wild, dat hy in strikken verschalkte. Hy had geen anderen geest om aan te roepen, dan dien van zijn overleden moeder, voor wien hij een altaar gebouwd had van steenen, die rondom de Gröhl lagen. Maar hy wydde hem geen dieren en geen bloed, doch vruchten en bloemen en kruiden, zooals de blauwe kolebei en de zoete drakenbloed-bes, die hy uitdrukte boven den offersteen, zoodat het scheen of er bloed langs leek en de stekelige iringis, ten