Poppenkast, een vroolijk spel vol ernst

67

PIERLALA.

Dus heeft mijn Klaasje mij niet langer lief?

CLASINA.

Het Klaasje wel, maar nu ben ’k edelvrouw,

En ’t liefst van al, ’k een ridder minnen zou.

PIERLALA.

Vaarwel hoofsch Klaasje, ’k ben voor eeuwig boos.

CLASINA.

Vaarwel — en hier hebt gij een afscheidsroos.

{Zij geeft hem zijn roos terug) {Elk naar een andere zijde af).

VIJFTIENDE TOONEEL.

KATRIJN, JAN KLAASSEN, BERLINO, SPIRITIO.

SPIRITIO.

O wereld ginds, o wereld hier, o wee,

O elke wereld brengt zijn smarten mee,

Het schimmenrijk weent nog om lust van d’aard,

Dood is geen leven, leven, dood niet waard.

JAN KLAASSEN.

Dan heb ik nog een laatste voorstel. Wij zullen de meid zelf laten kiezen.

KATRIJN.

Goed. En wien ze kiest, dien houdt ze.

JAN KLAASSEN.

Zij zal hem wel houden, maar of hij haar houdt, dat is een moeielijk vraagstuk, dat elke vrouw in haar eigen hart oplost, als ze haar hart zelf niet opgelost heeft. Want bij den tegenwoordigen stand van zaken is trouwen meer rekenen dan teekenen. Ze zijn van ’t optellen aan ’t vermenigvuldigen gegaan en ’t slot wordt deelen. Een en één was vroeger twee — maar nu is eenmaal twee .... drie. Dat komt er van, als vrouwen mathesis studeeren.