Poppenkast, een vroolijk spel vol ernst

56

HIDALGO.

Man, hoe zijt gij zoo rijk geworden, dat gij de ziel van god en mensch kunt koopen ?

BERLINO.

Ik heb een fabriek van knoopen voor Pierlala-jassen. Alles wat de Pierlala’s van de heele wereld bij elkaar zingen, vloeit ten laatste in mijn geldzak.

HIDALGO.

Hier is mijn zwaard. . . .

(houdt het met de punt naar B er lino’s borst gekeerd).

BERLINO.

De punt valt mij tegen. ... ik dacht, dat zij scherper was. Het zwaard is te duur. ... De landerijen geef ik er niet bij.

HIDALGO.

Schurk!

BERLINO.

Dat is handel.

HIDALGO.

Sjacheraar. . . . pak aan.

(hij geeft het zwaard wat verder aan).

BERLINO.

Er zijn roestvlekken op het lemmet. Het zwaard is te duur. De stal met de paarden en de koetsen trek ik van de rekening af.

HIDALGO.

Je bent geen edelman. Je breekt je woord.

BERLINO.

Ik heb het zwaard ook nog niet. Hoe kan je dan verlangen, dat ik al een edelman ben.

HIDALGO.

Pak aan het zwaard. ... tot het kruis. ... En word zoo edel als het kruis zelf.