Poppenkast, een vroolijk spel vol ernst

8

een vlammend kaarseke dat wacht op een vlinder, die zich branden wil; de Hidalgo, een dakloos edelman, wiens trots gegroeid is met zijn armoed. Dit is het tableau de la troupe, de troupe, die ik barmhartig vervloek, zeggende verdrinkt in water. Want er zijn veel andere wijzen, waarop een heer des huizes, zelfs als ’t huis op wielen staat als ’t mijne, zijn bereden familie kan vervloeken. Mij treffe de vloek onbarmhartiger. Ik verzoek in jenever te mogen verdrinken. Ik wensch als een behoorlijken spullebaas te sterven, nadat ik als baas van ’t spul geleefd heb. (Pierlala ontwarend en zich tot hem wendend).

Wie sterft, vóór dat hij geleefd heeft?

PIERLALA.

Het kind van een verbroken verloving.

JAN KLAASSEN.

Dit antwoord is er naast zooals alle woorden van droomerige dichters er vaak naast zijn. Raad nog eens, Pierlala.

PIERLALA.

Het hoen — wanneer ’t als ei wordt genuttigd.

JAN KLAASSEN.

Hoeveel gebroken carrières zouden er dan in één advocatenborrel fijn geklutst zijn. Mis!

PIERLALA.

De femelaar!

JAN KLAASSEN.

Raak. We zijn er. Want hij verraadt den hemel voor de aarde en de aarde voor den hemel. Daarom verdient hij gehangen te worden, want een man aan de galg heeft het vaste boven en het onvaste beneden. Vriend, ons aller eind is zweven.

Daar neem ik een slok op. (Hij drinkt).