Dramatische werken: Medea, De bron der jeugd, De gijzelaars

62

Zoo zal ’k mij toonen aan 't doorlucht gezantschap, Niet als een Grieksche, maar als Colchis’ dochter,

Die ’t liefste wat ter aard haar werd beschoren,

Haar echtgenoot, haar kindren en het Vlies,

In liefde brengt en offert voor het heil,

Van Thessa’s edel volk, zoo zeker zal ’t Erkennen, dat al ben ik een barbaarsche,

’k Mij op der Grieken deugden mag beroemen,

Ik offer, ik bemin en ben toch fier.

Weent niet, gij kleinen ... o, wat zijt gij schoon, Twee rozenknoppen aan een zelfden steel,

Twee snaren op één lier — in één accoord,

Strak zult gij mij verlaten, dier’bre wichten,

Wie zal in eenzaamheid uw moeder troosten,

Wanneer zij niet meer uwe lachjes plukt.

Niet meer uw oogjes ’s morgens zich ziet oop’nen, Gelijk twee bloempjes, die een dauwdrup dragen,

Niet meer uw smartjes sust, uw spelen leidt, u soestert, koestert, aan het hart mag drukken,

Uw schreien troost, verdraagt uw kleine nukken, Wreed lot, driewerf wordt jason mij ontrukt,

Eens door zich zelf en twee maal in mijn kind'rcn. Het zij zoo ... moedig dan de schred gedaan,

Men zegt hier, het geluk is met de moed’gen ...

En wellicht wenkt tot loon ook mij een kroon.

(zij nadert en ontwaart Jason met Creusa in zoet onderhoud.) Een kroon ... wee mij, een band, een ijz’ren band, Wordt in dit oogenblik mij om het hoofd Geschroefd ... Help ... dat ’s te veel. .. mijn slapen

bersten,

Maar neen ... geen kreet, mijn kinderkens weest zoet,