De Schrik van Mengelberg

20

„Wat staat hier op, meester?”

De zanger keek op de rol.

„Dat ’s geen Duitsche. Da ’s de Faust van Gounod”.

„De vuist van genot..zei de dalfer op zijn manier ’t opschrift lezend. „Dat zal dan wel weer iets voor de meide van den Schiedamschen dijk zijn”.

De zanger lachte flauwtjes.

Het was sedert jaren, dat hij voor ’t éérst weer lachte.

„En dit, ouwe muzikant?”

Hij hield hem een andere rol voor...

„Carmen”.

„Dat staat er niet op. D’r staat Sarmen op”.

„Je hebt gelijk”, gaf de zanger toe en hij dacht aan zijn Don José uit vroegere jaren.

„Nou.., is dat Sarmen wat voor de deftigheid, die van Duitsche muziek houdt?”

„Nee... dat is óók Fransch.”

„Sarmen voor de armen”, dichtte de dalfer en legde de tweede rol weg. En de derde nemend. En nou dit? Da’s al gezien. . da’s heelemaal niks, „Wilhelmus, oude toonzetting”. Dat hoef je me niet meer te zeggen, meester. Ik ben heelemaal niet hardleersch. Altoos goed van opnemen geweest en nog beter van innemen, ten minste as ’t vrèten was. Drankies heb ik nooit anders genoten, dan met een