Kalverstraat

66

van vrijmetselaar-redenaars, hoopte zoo op een verteedering van den apotheker. Maar deze liet hem niet uitspreken.

„Waarde De Leeuw, het spijt mij, het spijt mij allemachtig, maar dit heb ik als grondstelling voor mijn leven aangenomen : Geld leenen is vijanden maken. Ik kom binnenkort bij je om een gekleed pak uit te zoeken; je kunt in alle moeie-lijke tijden van 't leven bij mij komen en met raad en daad zal ik je helpen . . . maar geld leenen doe ik uit principe niet.

Even voelde De Leeuw zich duizelig. Maar dadelijk zich herstellend, denkend aan de gekleede jas, die besteld zou worden, aan den goeden klant die hij verliezen kon en met een kleine blijdschap in zich, het bedrag niet genoemd te hebben, antwoordde hij, dat principes gehandhaafd moesten worden, dat hij overtuigd was van Doormans broederliefde en dat hij zich in zijn gunst aanbeval.

Nog dankend voor de medische hulp ging hij weg. Maar buiten, in den opknoetenden angst van ’t naderend oogen-blik der betaling, voelend een knot wringen in zijn keel, mokte zijn ingehouden drift op.

<Broeder! 't Zou wat. Geklets, krankzinnige ijdelheid, zucht om zichzelf te hooren spreken, dat was hun maconnerie. Helpen met raad en daad in moeielijke gevallen van 't leven! Er waren geen moeielijke gevallen in ’t leven, waarbij hij, David De Leeuw, raad noodig zou hebben van zoo'n pillendraaier. Er was maar één soort van helpen door de daad . . . dat was geld leenen als je 't noodig had.»

Neergeslagen, afgemat, hongerig en toch nog altijd zenuwachtig opgedreven door den angst voor 't niet kunnen betalen, peinsde hij, met gebogen rug, het hoofd voorover en de oogen naar den grond, loopend zonder het te weten, over een middel om geld ter leen te krijgen. Hij keek op, tegen de voorwanden der huizen, hél in de zon.

Branderige vlokken groen en oranje zweefden voor zijne oogen. Hij voelde zich duizelig worden in ’t achterhoofd, had neiging om voorover te vallen . . .

Maar de latente geestkracht, met toorn in hem opstormend als hij zich op ’t zwakst voelde, het bloed als met de kracht van een fonteinstraal opbruisend in zijn lijf, deed hem opeens