Kalverstraat

5»

van Bingen er op gedrukt, schoteltje dat David kende van dat hij besef had gehad om feestdagen van gewone dagen te onderscheiden, legde het oude moedertje een stukje taart, afgemeten met één rood-glazerig confituurtje er op, zooals zij hem dat had gegeven, toen hij een kind was geweest.

En als een kind ging de lange David zitten op de canapé, at het stukje taart, hoewel hij anders nooit zoetigheid lustte.

Bij 't weggaan had zij hem nogmaals nageroepen: „Hoor je David, maak sjolem met Ricardi. Hoor je jongen maak sjolem !”

David de Leeuw was den volgenden dag ’s middags een beetje schoorvoetend den winkel van Ricardi binnengegaan. Die stond, tusschen zijn twee vrouwen, in zijn overhemd achter de toonbank, druk aan ’t opspelden van prijzen.

Een slim lachje gleed langs ’t gelaat van Ricardi. Hij groette niet, maar doende alsof ’t bezoek van de Leeuw iets heel gewoons was :

,,’k Heb het druk. ’k Ben bezig voor mijn uitverkoop, ’k Leg op alles tien procent . . . dan kennen ze me afdingen ...”

,,’k Heb van je taart geproefd,” zei David, vóór de toonbank staande.

„Wat heb ik daaraan ? Had een taart meêgebracht voor mijn vrouw ...”

Hij wees op zijn vrouw met de hand en schunnigde met een blik naar de blonde maitresse.

„Als je van middag met mij mee gaat, weet ik wat te verdienen ...”

Zoo waren ze weer goede vrienden geworden. Maar nooit werd Ricardi meer in de huiskamer gelaten. En als Molly hem op den drempel van de stoep zag, vluchtte zij dadelijk naar boven.

Duizend gulden moest de Leeuw bij elkaar zien te leenen. Het was altijd een moeielijk werk voor hem. Het stuitte hem tegen de borst, geld te gaan leenen. Hij kon het teruggeven, zeker, hij had altijd méér waarde aan goederen in huis en aan posten onder de menschen staan, dan hij leende. Maar pijnlijk was het toch, voor hém, den grooten winkelier. Je erkende,