Kalverstraat

56

door elkaar geschild, omdat hij zijn dochter had aangepakt.

«Kom niet meer met je pooten over mijn drempel. Ik waarschuw je . . . mamzer» !

En nog driftig was David de Leeuw naar huis gegaan, nu, na zijn wraak gekoeld te hebben, rustiger en vóór hij thuis was, al met een begin van spijt, gebroken te hebben met Ricardi en zich herinnerend, dat deze geen enkel beleedigend woord teruggezegd had.

Ricardi vertelde aan zijn twee vrouwen lachend de geschiedenis van ’t Fransche liedje. En zij lachten méé en terwijl hij een nieuwe boord aandeed om zijn rooden, gezwollen krachtigen hals, neuriede hij ’t wijsje van «Souteneur grand seigneur!» Ook Ricardi had spijt gehad wegens de vriendschapsbreuk om zoo’n «wissewas». «Verdomd», had-ie al eens tegen den coupeur gezegd, in de hoop, dat deze ’t zou overbrengen, «je moet respect voor je patroon hebben zooals-ie voor zijn dochter is opgetreden. Als er zoo méér vaders waren, zouden er heel wat minder dochters ongelukkig worden.» Maar de Leeuw was blijven mokken, prettig-zich-voelend, met de pogingen van Ricardi om weer goede vrienden te worden. Toen had Ricardi een anderen weg gevonden de Leeuw te verteederen. Hij was Vrijdagnamiddag in de Kerkstraat op bezoek gegaan bij de oude de Leeuw en zijn vrouw. Een heel uur had hij bij de oudjes gezeten, pratend over de zaken, roemend hun David.

«Dat is een man, die niet hier in ’t nederige Holland had moeten blijven. Die had naar Amerika of naar Engeland moeten gaan. Daar hadden voor zoo’n man de millioenen op straat gelegen . . .

En daarna was hij met de twee oude menschen gaan spreken over «de rieschjes» die er toch nog was en dat hij, als Portugees, geen onderscheid maakte tusschen een Duitschen jood of een Portugeeschen jood. Jid bleef Jid. Hij was in New-York geweest en had an ’n Vrijdagavond bij de reschaffen Jidden de galles gevonden op ’t witte tafellaken. Gekheid, gekheid, men kan vrij zijn, zoo vrij als een klok, maar het Jiddische hart blijft in een Jid ...»

Toen had hij de soep geproefd van Saartje.

«Hoor eens moeder, ik heb soep gegeten in East End, en