Kalverstraat

vijanden geweest. Op een middag was Molly alleen boven in de huiskamer aan ’t studeeren op de piano. Ricardi was naar boven geslopen, had met het argelooze meisje een praatje gemaakt, had haar een Fransch liedje geleerd. Hij had het haar voorgezongen, haar de woorden een paar maal gezegd en de muzikale, goed memoriseerende Molly had het na een kwartiertje gezongen en gespeeld als een volleerde café-concert chanteuse. Toen was Ricardi met een sluwen blik in zijn branderige, zwarte oogen weggegaan. Een paar dagen later, toen er bezoek was, had Molly, zooals altijd, voor de menschen moeten spelen en zingen. En tot besluit en ook om vader te verrassen, had zij, na de voordracht van «Gounod’s Ave Maria,» «Souteneur, grand-seigneur», gezongen, ’t liedje, dat Ricardi haar geleerd had.

De Leeuw, die geen Fransch crenoeo' kende om de schuin-heden van een Parijsch argot-mopje te vatten, was in de wolken geweest. En Maurits Vellekooper had geapplaudiseerd, roemend de uitspraak van Molly, en Elie Bezembinder had ook gezegd dat ’t verdraaid leuk was en mevrouw Bezembinder had haar armen voelen beven van naijver, wat Stijntje gemerkt had en waarvan ze had genoten. Maar toen allen weg waren, was Doorman, de apotheker van den Overtoom, nog even gebleven en had de Leeuw apart geroepen.

«Weet je wel, wat je kind daar gezongen heeft?»

«Of ik het weet! Wat zeg je er van. Zweer je niet, dat het mij handenvol geld aan lessen heeft gekost?»

«En wie heeft het haar geleerd?»

«Weet ik veel. Ze leert alles uit zichzelf.»

Doorman had zich toen gewichtig gemaakt en ernstig tot de Leeuw:

«Broeder, ik zeg je als ernstig vriend, lèt op dat kind. Dat liedje is ’t gemeenste liedje dat ik ooit gehoord heb... Nacht broeder.»

Hij had hem de hand gedrukt op duidelijke, magonnieke wijze en was heengegaan, met een ernstig gelaat en zware, wèl-gewogen stappen, alsof hij een vreeselijk geheim had geopenbaard.

Molly had verteld dat Ricardi haar ’t liedje geleerd had.