Kalverstraat

50

Amsterdam bezocht, hem bezworen haar niet te verlaten. Ricardi had haar toen als winkeljuffrouw aangenomen en zij zat nu den heelen dag naast zijn vrouw, in het smalle kippenloopje achter de toonbank in het hokkerige, schreeuwerige winkeltje van de «American Company». Ricardi’s vrouw wist haar levensgeschiedenis niet. Maar zij merkte wél dat het debiet vermeerde sedert de mooie, jonge blonde vrouw achter de toonbank stond. Heeren, die in ’t koffiehuis van Tellenkamp op den Heiligen weg hun bittertje voor den eten gingen gebruiken, hielden een oogenblik stil voor ’t venster om te lonkoogen naar de blonde juffrouw. Ze kwamen knoopjes, dassen, overhemden, boorden koopen, om met haar een praatje te kunnen houden. Ricardi’s vrouw, zonder naijver, ziende dat zij, ondanks haar lieftalligheid, fatsoenlijk bleef, liet aan haar de zaak beneden over, bemoeide zich meer met het houden van de boeken en het rangschikken en onderhouden van de goederen op het magazijn, vroeger het werk van Daniël. En de beide vrouwen werden vriendinnen. Daniels vrouw zelve kwam op het denkbeeld op den zolder een kamertje te laten timmeren, waar Marie zou kunnen slapen, ’t Was zoo kostbaar en onaangenaam voor haar om eiken avond naar een huurkamertje te gaan. Ricardi lachte, vond het goed en sprak met vertrouwde kornuiten in de kroeg, of aan de speeltafel of in het bordeel van zijn huis als van zijn harem.

Dikwijls pakte Ricardi in een koffertje wat opzichtig ondergoed bij elkaar. Zijden heeren-pantalons, fijn batisten dameshemden, zijden vrouwen-kousen, mooi opgemaakte fransche kousebanden. Daarmede bezocht hij de rijke maitressen en de sjieke bordeelen. Allen kenden hem daar al. Hij verkocht dat alles op crediet, zonder eenig bewijs, maar tegen prijzen zoo hoog, dat een enkele post die binnenkwam, gerust twee onbetaalde posten kon lijden. Trouwens, ’t was hem er meer te doen om in de sfeer dier vrouwen te zijn, dan wel om ’t geld. Want dikwerfals hij een leverantie betaald kreeg, bracht hij het geld er meteen weder met degene die haar schuld voldaan had en haar vriendinnen door.

Ricardi was een beetje trotsch op zijn naam van doordraaier en vrouwengek. Hij wist, dat de vrouwen hem mochten. Want bij zijn handelsvrienden spraken vooral de vrouwen veel kwaad van hem en gaven op hem af, maar als hij de winkels binnen-