Kalverstraat

49

Was de ééne provinciestad afgewerkt, dan trok Ricardi naar een andere. Hij kende de kracht van de reclame. Hij wist, hoe zijn verschijning in de; aan gebeurtenissen arme, stille, kleine Nederlandsche steden, een welkome afleiding was. En hij zorgde er voor, die afleiding tot een vermakelijkheid te maken. Te Alkmaar, waar zijn uitpakking geen publiek trok, wist hij het publiek naar zijn waren te trekken door een tombola zonder nieten, met prijzen vér boven de waarde van het dubbeltje, dat het lot kostte.

Maar de gelukkige winners van een «shilling-das» voor een dubbeltje, bleven hangen aan een dozijn katoenen sokken voor vier gulden, die Ricardi voor één gulden had ingekocht.

Evenwel, ondanks deze gestadige, grove verdienste, had Ricardi toch steeds zorg, omdat hij, zooals zijn vrouw dikwijls weenend tot goede kennissen klaagde, «geen waarde van geld wist. > Ricardi was een speler, een gokker aan de beurs en een liefhebber van vrouwen. Hij bedroog zijn vrouw, toegewijd, deugdzaam, burgerlijk menschje, die den heelen dag stijf achter het nauwe gangetje tusschen toonbank en voorraad-doozen zat, met iedere andere vrouw, die hij maar kon krijgen. Het was hem om ’t even of het vrouwen of dochters van handelsvrienden, winkeljuffrouwen, kellnerinnen, dienstmeisjes of bordeeivrouwen waren. Een ziekelijke geslachtsdrift, samenhangend met de ontaarding van zijn uitgeleefde Portugeesch-Joodsche generatie, de Ricardi's waren sedert 1680 «in de familie» getrouwd en van de vier Ricardi s die nog leefden was Daniël Ricardi de eenige, die tenminste lichamelijk en geestelijk normaal scheen, dreef Daniël Ricardi naar de vrouwen, En het geld, dat hij zoo goochem wist te verdienen, werd aan speeltafel, op de beurs en bij vrouw^Ten weder weggeworpen. Te Deventer, waar hij eens een uitpakking had, was Ricardi betrapt met de vrouw van den waard, die hem de zaal verhuurd had. De waard had hem een kan kokende koffie, die hij juist in de hand .had, naar t hoofd gegooid, was hem nagerend met een vleeschmes. Ricardi was aan den haal gegaan, had zijn geheelen voorraad in den steek gelaten en liet zich nooit weder in Deventer zien. Niet de waard, maar diens vrouw, een slanke blondine met felblauwe, hysterische oogen was hem nagereisd, had hem te

Kalverstraat.    A