Kalverstraat

00

moesten een heele andere uitstalling maken. Er is te véél in de kast; het is te druk."

„Hoe wil jij het dan?"

„Geeft u mij eens vijftig gulden va en laat u dan eens alles aan mij over."

Vlissingen was naar 't achterkamertje gegaan, had het oude kabinet opengesloten en was teruggekomen met twee bankbiljetten van vijf-en-twintig gulden.

„Daar Trees. Maar wees toch voorzichtig. Denk er aan, het geld groeit iemand niet op den rug. Vijftig gulden is een kapitaal. Toen ik met je moeder trouwde, had ik het niet!"

Zij had een schilder, die de pui bij Tognacca eu Cossa schilderde, aangesproken, een man met een breede, grijze baard eu een groote flambard op en hem gevraagd of hij. in zijn vrije avonduren, ook het puitje van hun winkeltje zou willen schilderen.

Hij had haar aangekeken en zij had onder zijn blik gebloosd.

„Goed, goed, ik kom vanavond wel eens aan."

En ’s avonds was hij gekomen. Zij had het achterkamertje opgeruimd, een nieuw tafelkleedje op tafel gelegd en thee gezet. Zij had de mooiste kopjes uit den winkel genomen ; later waschte zij ze maar weer schoon en zette ze weer in de winkelkast, — porselein bedierf niet door gebruik. Die avond was een keerpunt in haar leven geweest. Voor 't eerst had zij met een kunstenaar gesproken, een échten kunstenaar.

Mantua Eresci was een zonderling. Zijn moeder was een jodin. Zijn vader had hij nooit gekend en zijn moeder kon ook maar zoo wat raden, wie zijn vader geweest was. Ze had met een schiettentje de kermissen afgereisd en was de vriendin geweest van kermisreiziger of kermisbezoeker, l ot zijn zesde jaar had zij hem meegenomen. Toen was ze op een dag zoek geraakt en sedert stond Mantua alleen.

Madame Zerba. de leeuwentemster, had hem bij zich gehouden en had met hem voorstellingen gegeven van moeder en zoon in de leeuwenkooi. Na twee jaren had een der leeuwen zich op zijn pleegmoeder geworpen en haar doodelijk gewond. Mantua bleef ongedeerd en werd nu medegenomen door de Frères Orsini, parterre-acrobatcn.

Kalverstraat.