Kalverstraat

Hoofdstuk III.

Vlissingen was een winkelier in potten en pannen, die in de Taksteeg een klein zaakje dreef. Hij had vroeger met een kar met potten en pannen langs de straat geloopen. Twaalf jaren lang, was hij ’s morgens om acht uur met zijn zware kar uitgereden, straat in, straat uit, schuins-op werkend zijn kar tegen de hooge sluizen, krachtig inhoudend zijn zwaren kar bij ’t afrijden, vullend straten en straatjes en steegjes met zijn plots-uitgestooten kreet van «Pannekó, Pannekó!

Toen, na tien jaren van dat harde werk, toen zijn beenen verzwakten, en hij niet meer met de kar voortkon, had hij het gewaagd een klein onderhuisje in de Taksteeg te huren. Zachtjes aan, als een stekje onder tuiniers zorg, had hij zijn zaakje opgekweekt. Hij was den geheelen dag in zijn klein winkeltje en huisde met zijn vrouw en vier kinderen in het achterkamertje met een waschhok en een klein, muf binnenplaatsje.

Maar Vlissingen was een voorzichtig koopman, die zijn vak kende. Hij gaf lang crediet. was altijd beleefd, maande nooit, en was nu al zes jaar bezig zijn zaak te verfijnen. Het grove groene aardewerk, de nieuwe rood-aarden bloempotten, de schel-lings-vazen, de rist klompen had hij langzamerhand uit zijn zaak gebracht, zooals een tuinier de w'aterloten van een rozestruik zou snoeien. En hij had er Delftsch aardewerk, Saksisch porselein, Boheemsch kristal voor in de plaats gesteld. Zijn vrouw, een vroegere dienstbode, was het sloofje gebleven, ploeterde den geheelen dag in het benauwde achterkamertje w'aar ’t stonk naar ’t petroleumstel of deed de w^asch op ’t zonlooze plaatsje. Maar Treesje, de nu zestienjarige dochter, slank, frisch meisje, begon vader al aardig te helpen. In haar zat de koopvrouw. De vader voelde dat, zag al tegen haar op met eerbied, liet haar heur gang gaan. Kort geleden had zij in ’t kleine winkeltje een gróóte omkeering gebracht. „Va”, had ze gezegd, „wij