Kalverstraat

8

weest voor twee jaar.... Oók een concurrent aan de overzijde gekregen.... óók een met zeven spiegelruiten méér aan de straat.... Die had zijn winkel < A la ville de Paris» genoemd .... Pin zijn beetje loopklanten waren toen naar de ville de Paris gegaan. Hij had zich toen willen verdrinken. Zijn kinderen zouden beter in ’t weeshuis verzorgd worden, dan hij het voortaan zou kunnen doen.... Toen hij zijn winkel opende dien morgen, had hij het vaste plan gehad. Maar door een toeval was zijn latente energie opgewekt. Onbewust sluimerde in dezen man de kracht van een reus. Maar die moest opgewekt worden ... Pin ze was opgewekt door den sterksten stimulans. Met wit krijt was 's nachts of ’s morgens op het donkergroene luik. dat tegen den avond voor de uitstalkast werd geplaatst, geschreven: «De Joot moet verliet. Hoerah!»

Plij had bloed gespogen van toorn. Zijn polsen klopten. Zijn voeten had hij op den grond gezet, met kracht ze er ingedrukt, alsof hij op den grond vast zich wilde planten. Néén. hij was nu niet meer de winkelier in gemaakte kleeren in een provincie stad, een onbelangrijk mensch. De Leeuw van Juda was hij. «Néén, néén de Jood zal niet failliet. . . . Hij zal niet, hij zal niet.... Wacht maar, wacht maar .... God in den Hemel, die weet dat ik een goed huisvader ben, God in den Hemel, die weet dat ik goed ben voor mijn ouden vader en mijn oude moeder, God in den Hemel, die weet dat ik blaren onder mijn voetzalen loop voor de weezen in ’t weeshuis, help mij! Help mij God om mijn gezin op te voeden. Help mij God om mijn ouden vader en mijn oude moeder een rustigen ouden dag te geven ....

Toen was zijn drift gekalmeerd. O. zoo vreemd kalm was hij. 1 lij had met haast onbewogen, koele blikken gekeken naar de zeven spiegelruiten van «A la ville de Paris.» Plij had koel gekeken naar de huizen van de buurlui .... Hij kende de vijandigheid van die huizen .... de deuren waren hem vijandig, de ruiten waren hem vijandig ... de steenen waren hem vijandig . . de gevels waren hem vijandig . . . Pin de groote kerk verderop aan het plein, welks kruis boven de ingangspoort, hij van den drempel van zijn huis af, kon zien, dat was hem het meest vijandig . . . Hij had het dien morgen eerst ook koel bekeken, met de berusting van een martelaar, die het uiterste zou verdragen . . .