Het geheim van Polichinelle

HET GEHEIM VAN POLICHINELLE. 47

('Bobarron in boetgewaad als monnik komt op). Een priester. .. wel hij komt te goeder ure,

Ik biecht hem alles en vraag hem om raad,

Sta broeder en verhoor een armen zondaar. Bobarron.

Gij zelf ziet hier een armen zondaar boeten. Encanto.

Wat... Bobarron ... gij hier in ’t boetekleed? Bobarron.

Ik heb mijn stelsel, dat ’t geweten doodde, Drogreed’nen gaf in steê van Godes wet,

Verworpen sinds ’t geheim des hofs ’k vernam,

En ’k peinsde, dat wellicht mijn god’loos boek,

De hertog en de hertogin eerst schoorden Toen zij de misdaad deden, thans hun helpt Gewetensknaging weg te redeneeren.

Encanto.

Dat is de zwakke zij der wijsbegeerte,

Dat zij de rede boven God’s woord stelt,

En niet, gelijk de dichtkunst ’t wijze zegt,

Maar in de wijding van het godd’lijk schoone,

De philosofen brengen ’t volk aan ’t dwalen,

De duivel mag hun en hun wijsheid halen. Bobarron.

Ik heb oprecht berouw en zoek nu om De zonde, die ik deed weer goed te maken,

Ik heb de rede, die ten troon ik plaatste,

Onttroond, gemaakt tot dienaar van de ziel.

En ben thans prior van het oude klooster Waar velen, boetedoende, God verzoenen. Encanto.

Dan prior heb ik voor uw klooster twee Personen, die goed in uw midden passen.

Bobarron.

’k Weet wie gij meent... maar beiden zijn zoo jong. Encanto.

Wie meent gij?

Bobarron.

Bella Caar’ en Adelante.

Encanto.

Neen prior, want men viert juist heden feest Ter eere der verloving van Florguindus