Het geheim van Polichinelle

46 HET GEHEIM VAN POLICKINELLE.

De Hertog (te voorschijn tredend).

Dag, kinderen, wat speelt gij aan deez’ put?

De Hertogin.

Hoe toeft gij hier, terwijl ginds gasten wachten?

Bella Cara.

Ziet aan ... daar zijn er nog twee meer die keken,

Toen stoutert jij de étiquette schond ...

Florguindus.

’k Sloot met een etiquet haar babbelmond,

Maar met een dronk week ik het slot er af.

(houdt de emmer naar Bella Cara gekeerd). De Hertogin.

Mijn kinderen speel niet langer, ’t feest breekt aan...

De Hertog.

Laat ons te Aderen naar de hoofdpoort gaan.

Bella Cara.

Nog even ... laat ’k mij in den emmer spieg’len,

Mijn mooie kapsel bracht hij in de war.

Florguindus.

Eerst mijn toilet — je bloemen op mijn hoed,

Bella Cara (beiden spieg'len zich in den emmer).

Nu staat vind ik, dat hoedje jou eerst goed ...

Florguindus.

En daar heb jij er nog één op je toet. . .

De Hertogin, (bevelend, dreigend).

Werp nu het water in de put,

Florguindus.

Wel Moeder,

Zie ik gehoorzaam al.    (den emmer ledigend in de put).

Daar ligt in 't nat,

Weer ’t andere paar, dat te bespieden zat.

(vroolijk gearmd, met Bella Cara, de hertogin en den hertog volgend, aj). Bobarron, Encanto.

Encanto.

Hier is de put waarin de lijken rusten,

Slachtoffers bei van 's hertogs zond’ge lusten,

Ik ben een dichter in dit land en ’k duld Niet langer, dat de misdaad hier ten troon zit.

Ik zal den moord’naar en de moord’nares,

Te dwingen weten tot bekentenis,

Maar hoe het jonge paar dan te beschutten

Voor schaduw van der oud’ren misdaad ... schande ....