De Geraffineerde

68

wilde alleen in automobiel-fiacres rijden. En dan moest hij te voren den chauffeur een groot pour-boire beloven, als hij er flink van door suisde.

Hij wilde den eersten avond naar de groote opera of de opéra comique. Maar zij weigerde beslist. Neen zij wilde naar de Boite a Fursy en naar de Cabarets en naar de kleine kroegen op Montmartre. Hij protesteerde een beetje. Zij werd driftig, verweet hem doordrijverij, zei dat hij haar niet moest vervelen met Hollandsche soliditeit, dat zij ’t land had aan al die muffe, burgerlijke tartufferij.

Hij gaf toe. Maar op dien avond dwong zij hem geld met handen vol uit te geven.

Op een straathoek stonden een paar liedjeszangers. Zij liet de auto-fiacre stil houden, riep de vrouw met het bakje, wierp er een louis in.

Hij keek even verbaasd, met een protest in zijn oogen.

„Man, wat ben je vervelend. Wees toch niet zoo’n egoist. Laat die menschen ook eens een gelukkig oogenblik hebben."

,,ja, maar zoo komen wij niet uit met ons reisgeld," sprak hij bedrukt.

„Heb je dan uitgerekend, hoe duur de reis mag zijn! Dat is weer écht Hollandsch. Als wij niet genoeg hebben, seinen wij om meer.”

In de cabarets was zij druk en levendig, stelde zich op den voorgrond, door luid toe te juichen, hard te lachen, gestadig bezig om de aandacht op haar persoon te vestigen.

Er waren enkele chansonniers, die meenden, dat die rijkgekleede vreemdelinge een „béguin" voor hen had