De Geraffineerde

Ó2

de Clermont tegen het huwelijk zou geweest zijn. Toch was haar de brief, waarin mevrouw de Clermont haar afwijzing van een verloving met Leonard had goedgekeurd, tegengevallen. Zij had gehoopt, dat tenminste voor den vorm een poging zou gedaan zijn om haar op andere gedachten te brengen.

Mevrouw de Clermont vatte deze koelheid als een nieuw bewijs van fijn gevoel op. Nu immers zou een groote vertrouwelijkheid beiden in een onnatuurlijke verhouding hebben gebracht. Zij begon met te zeggen, dat zij geheel als moeder kwam. Dat zij wel is waar Adrienne een brief had geschreven, waarin zij Adriennes recht op eenzaamheid erkende, maar dat Leonard zoo bij haar had aangedrongen nog een poging te wagen, dat zij Adrienne persoonlijk had willen spreken. Waarom zij zich, zoo jong als zij nog was, geheel aan haar smarten overgaf? Dat aan de zijde van Leonard haar een nieuw leven wachtte. Zij, de moeder, zou zorgen dat er geen finantieële beslommeringen waren. Zij zelve was na den dood van haar man ook als jonge vrouw eenzaam achtergebleven, maar zij had Leonard gehad en was dus eigenlijk nooit alleen geweest, daar men nooit alleen is, als men nog iemand lief heeft, waarvoor men zorgen mag.

Toen Adrienne nog altijd bleef weigeren, sprak van het verschil in stand en vermogen, over haar ingetogen aard, die niet strookte met den heftigen van Leonard, bepleitte de moeder de zaak van haar zoon nog warmer, brak in tranen uit, smeekte Adrienne te bedenken, dat Leonard het oprecht meende, dat hij haar innig liefhad, tot alles in staat zou zijn als zij bleef weigeren ....