De Geraffineerde

50

,,Je maakt mij ongelukkig Adrienne .... je maakt mij ongelukkig. Ik kan niet meer zonder je leven . . . . Gisterenavond toen je niet thuis was, heb ik kunnen huilen. Ik bid je wijs mij niet af. . . . stuur mij niet weg .... want anders bega ik een ongeluk aan mij zelf. ... Ik wil niet zonder je leven .... néén . . . . néén .... je moet mijn vrouw worden .... je moet .... je moet. . . .”

Hij liep nu dicht op haar toe, legde zijn arm om haar middel.

Maar zij boog haar slank lichaam achterover, hield haar hoofd en boezem van hem af, poogde zijn arm met zacht geweld weg te drukken.

,,Neen, neen mijnheer.... en in elk geval niet zoo .... u overvalt mij . .. . u moet mij gelegenheid geven om na te denken .... ik ben doodelijk moe .... ik heb in nachten niet geslapen .... kom, gaat u nu heen .... laat u mij tijd .... ik zal u antwoorden. . . .

Hij liet haar los, bleef bedroefd voor haar staan

,,Ik zal schrijven .... heel gauw .... gaat u nu heen .... En wie weet .... wie weet.... Hebt u er u moeder al over gesproken?”

,,Neen. . . .”

,,Begint u daarmede .... dat is uw allereerste plicht .... weest u niet bedroefd .... Ik wijs u niet af. . . . werkelijk niet .... maar het is zoo onverwacht .... zoo geheel onverwacht.... Kom bedaart u . . . . laat u mij tijd . . . .”

Zij reikte hem de hand. Hij drukte ze hartstochtelijk, hield haar in de zijne tegen zijn borst.

„Schrijf je dan gauw? Heel gauw?”