De Geraffineerde

44

wonderde zich over het ongewone doen van haar zoon, die toch nooit in rijkleeding door het salon liep. ,,U heeft een brief ontvangen, mama?”

,,Ja jongen, maar waarom ben je toch zoo gejaagd?” „Van wie?”

„Van Adrienne.”

„Goddank!”

Hij viel neer in een breeden ruststoel. „Interesseert je een brief van haar zoo?”

Voor ’t eerst kwam er bij de moeder een vaag vermoeden op en ze onderzocht onrustig zijn oogen. „Ja moeder, wat schrijft ze?”

„Ze vraagt om nog acht dagen vacantie. Haar tante is erg ziek en zij wil haar verplegen.”

„Dat staat u toch niet toe?”

„Waarom niet?”

„Nu ik toch hier ben.”

„Maar jij hebt toch niets met Adrienne uit te staan. Als ik buiten haar kan, is het toch goed.”

„Wie zal u dan voorlezen?”

„Ben jij zoo bezorgd voor je moedertje?” vroeg ze geheel verteederd. „Wel, doe jij het dan. Dan zal ze je er meteen dankbaar voor zijn.”

Hij zat een oogenblik zwijgend in zijn stoel. „Moeder, ik wou u wat vragen.”

Zij keek hem aan, wachtte op hetgeen hij zou zeggen. „Gelooft u in die zieke tante van juffrouw Straning?” „Zeker, jongelief; hoe kom je aan die vraag?”

„Ik niet moeder.”

„Jij niet? Waarom niet? Je zult toch Adrienne niet wantrouwen ?

„Ja, dat doe ik wel.”