De Geraffineerde

42

,,Vandaag wat later. Andrienne komt misschien met de‘n trein van vieren.”

,,Is er een telegram ?”

„Dat kan elk oogenblik komen.”

Met kloppend hart stond hij bij zijn moeder, blikte met haar over den langen, verren weg, waar bij de kromming een man in een schoudermantel met het bovenlichaam op en neer danste op een tricycle. „Vooruit dan vent, trap toch wat aan,”

„Maar Leo, de man heeft het al zwaar genoeg. De weg loopt op.”

„Laten ze de kerels dan motors geven. Alles is hier even achterlijk.”

Ze keek met pijnlijke ongerustheid naar hem op. „Je hebt zeker weer te veel gewerkt in Berlijn, Leo. Die studie van jou is een kruis. Je bent weer precies zoo als toen je uit Delft kwam. Of is er wat anders? Heb je weer gezondigd?”

„Neen moeder; ik ben alleen wat zenuwachtig.” Hij hoorde het klotsen der hoeven van zijn paard beneden.

„Ik zal den vos even afrijden moeder. Ik ben op etenstijd weer te huis. Rekent u op mij.”

Hij liep naar beneden, schoot snel zijn rijbroek en zijn rijlaarzen aan, reed in galop den brievenbesteller te gemoet.

„Wat voor mij?” riep hij hem toe.

„Niets jonker.”

„Geen telegram?”

„Die brengt mijn kameraad; ik bezorg alleen de brieven.”

Hij dacht er over af te stappen, de stoomtram te