De Geraffineerde

39

haar toch niet te verlaten, bood zich hem als het ware aan en drong zich aan hem op.

Dit gebrek aan fierheid stuitte hem. Hij begreep heel goed dat het niet liefde, maar spijt over het verlies van de goede partij, verbeten woede over de mislukte „Brautigams-Werbung” was, die Erna tot deze vernederende vervolging dreef. Een vergelijking met Adrienne kwam in hem op. Die had haar afstand weten te bewaren, die had zich waarachtig niet opgedrongen. Dat was hem nog nooit overkomen, dat een jonge mooie vrouw en nog wel eene, die het klappen van de zweep kende, zoo zich hem van het lijf had weten te houden.

Maar hij wist wel waarom; het was alleen omdat zij nog van den anderen hield, van dien beschuitjes-bakker met zijn vierkanten commis-voyageurs-kop. En ze was weer naar Amsterdam, schreef moeder, naar die tante, en ze was bang, dat ze daar haar vroegeren man zou ontmoeten.

Dat was een leugen, dat was een vervloekte leugen. Want ze was er heelemaal niet bang voor, daar hoopte ze op. Ze moesten hem geen vrouwen leeren kennen. Daar had hij, zoo jong als hij was, al te veel voor meegemaakt. Zij liep erop, om den poen weder te ontmoeten. Dan zou je een huilscène krijgen, en een paar uur later een brief aan moeder, dat zij zich aan haar tante moest wijden, die de beleefdheid wel zou hebben van sukkelend, doodziek te worden. Dat was een truc van die tante. In al die oude wijven sluimerde een koppelaarster. Maar dat serpent zou haar zin niet hebben. Wacht eens, hij was er ook nog. Wat lette het hem om nog vandaag naar Nijmegen