De Geraffineerde

22

dien rand en de bloemen regenden neer op het gelaat en de schouders van den omhoog-kijkenden Leonard. Het waren heliotropen, primula’s en witte maandroosjes.

Hij lachte, ving handig één vallend roosje op, drukte er snel een kus op en maakte toen met het roosje een wijd geboogd gebaar naar haar gelaat.

Zij bloosde, keek verstoord, trok zich terug en ging weer naar haar kamer.

Leonard raapte al de gavallen bloemen op, maakte er een ruikertje van, nam ook het gietertje, en ging naar de gang, waarop Adrienne’s kamer uitkwam. Hij klopte aan.

„Binnen!” riep zij.

Toen hij de deur opendeed, pakte zij haastig met haar linkerhand haar rooden, tafzijden blouse met kleine gouden knoopjes, die ze wat losgemaakt had, voor de keel samen.

„O, pardon Mevrouw. Ik hoop, dat ik u niet stoor. Ik kwam u uw gietertje even terug brengen en .... en ... . uw bloemen, als u ze ten menste van mij aan wilt nemen.”

Zij knoopte haastig haar blouse dicht, maar liet even, als door een onhandige beweging, hem het roomige blank van haar gorge raden.

„Ik had u hier niet verwacht, mijnheer. Ik meende, dat u Dirkje zou sturen.”

„Ik bracht ze u liever zelf. . . . u bent toch niet boos, dat ik u de bloemen óók terug breng?”

Hij voelde zich nu toch wat onhandig, keek naar een stoel, die dicht bij de tafel stond, hopend, dat zij hem uitnoodigcn zou te gaan zitten. Maar zij scheen verstoord: