De Geraffineerde

20

onard af, zoodat hij haar geen woord kon toevoegen, noch haar de minste beleefdheid bewijzen, met het aanreiken van een schotel, het inschenken van een glas wijn, het losjesweg spreken over een bezichtigde tentoonstelling, een pas verschenen boek, een gemaakte wandeling door de duinen. Daarbij was ze steeds aan tafel zoo geplaatst, dat zij met den rug naar het licht zat en de steelsche blikken, die Leonard aan haar waagde, wanneer hij hoopte dat zij het niet merken zou, gaven hem slechts een halve voldoening.

Hij zag alleen den goudglans van heur haar en de beschaduwde doezeling van het volle, maar toch tee-der belijnde gelaat.

Zij wist dat heel goed, bewaarde het effect van haar oogen voor het oogenblik, dat daarmede gewoekerd zou kunnen worden.

Zoodra Leonard weg was, werd Adrienne weder toegankelijk voor de moeder, die dat in haar begreep en hoogachtte. En zij vertelde van haar jonge meisjes-leven, hoe zij verzot was geweest op sport, dat ze dol veel van lawn-tennis en croquet had gehouden.

Een paar dagen, nadat zij dat verteld had, zag ze van haar presenteer-blaadje, dat Leonard de boogjes van een croquetspel inplantte in de zijlaan van het tuintje en hoorde zij een oogenblik later het klotsen van de hamers tegen de houten ballen.

Zij voelde, dat hij naar haar opkeek, maar zij liep, alsof zij niets gemerkt had, naar binnen en sloot zich op in haar kamer.

Jeanne Grammond, een Frangaise, die in het pension logeerde, vond haar liggend op een chaise-longue_>