De Geraffineerde

was de echtscheiding gevolgd. Voortaan leefde zij alleen voor haar smarten en voor haar bloemen, bloemen, het eenige, dat zij op de wereld nog lief kon hebben.

En Adrienne weende groote tranen uit haar mooie, blauwe oogen.

Douairière de Clermont had medelijden met de jonge, geknakte vrouw. Zij noodigde haar een enkele maal uit met haar en haar zoon mede te gaan om nieuwe schilderijen te bekijken bij Boussod of in Pulchri. Doch Adrienne weigerde standvastig, wilde wel met mevrouw de Clermont alleen wandelen, maar had zich vast voorgenomen nooit meer met mannen in aanraking te komen. Zij wilde teruggetrokken leven van deze slechte wereld, die haar zoo had doen lijden, eenzaam met haar smart.

Dit, door de moeder aan den jongen man overgebracht, begon hem te interesseeren. Hij keek eens naar haar op, wanneer hij in den tuin wandelde en zij op het balcon toevallig de bloemen begoot. Maar hij scheen voor haar niet te bestaan. Het kostte hem zelfs moeite haar in het gelaat te zien, want altijd was haar hoofd eenigszins van hem afgekeerd.

Leonard verzocht zijn moeder om voortaan aan de table d’hóte van het pension te dineeren, zeggende, dat het hem zoo droefgeestig maakte, alleen met moeder op de kamer te eten. De moeder, gelukkig door dit bewijs van terugkeerenden levenslust, ging voortaan met hem in de deftige, in bruin en groen gehouden eetzaal van het pension dineeren.

Maar het gelukte Leonard niet, met Adrienne in aanraking te komen. Zij had een plaats, ver van Le-