Een droomer ter haringvangst

94

zijn ; dat haring vóór St. Jacobsdag (25 Juli) gevangen, in afzonderlijke tonnen gepakt, die afzonderlijk gemerkt moesten zijn. Gedurende de reis moet reeds gepakte haring elke veertien dagen gepekeld of met zeewater bevochtigd worden. Het is verboden ye-haring als zijnde van mindere hoedanigheid, te zouten en uit te voeren; deze soort moet tot binnenlandsch verbruik tot „bokking” worden gerookt.

Al deze verplichtingen den schippers der haringbuizen opgelegd, worden onder de hoede van den eed opgesteld en wel in dier voege dat, na afloop van elke reis, vóór het scheepsvolk uitééngaat, schipper en minderen, man voor man, voor den magistraat moeten beweren, dat het plakaat in allen deele door een ieder is nageleefd.

Onder de verschillende besturen heeft men niet opgehouden de haringvisscherij voortdurend te contro-leeren, te reglementeeren en te belasten. Tijdens de oorlogen en ook als er geen oorlog gevoerd werd, maar dan minder, werden steeds de haringschepen gekaapt. De reeders kregen verlof om zelf enkele haringschepen te bewapenen om zoo de anderen te kunnen beschermen. Er werd een lange strijd gevoerd over den eersten dag, dat in het voorjaar het uitzeilen werd toegestaan, ten laatste bepaald op St. Jansdag (24 Juni). Alva perste in 1571 den Staten een voorschot van / 28,000 af, dreigende anders een convooi, dat ter bescherming van de haringvloot op zee voer, te zullen intrekken.

De Republiek der Yereenigde Nederlanden, zag den grootsten bloei harer zeevisscherijen met het glansrijkste tijdperk van haar staatkundig bestaan samenvallen. Nieuwe reglementen en plakaten werden uitgevaardigd,