Een droomer ter haringvangst

83

„Dat is een goed mensch altijd, Giel.” De twee visschers zagen hem verwonderd aan en dan keken ze vragend naar den schipper, die voor den stuurkabel stond.

„Mijnheer is nog ongetrouwd. Als hij maar eens zooals wij vrouw en kinderen zal hebben”, zei deze vergoêlijkend.

Herman voelde zijn ongelijk. Hij kon om ’t gevaar te spotten, los als hij zich voelde van het leven, dat voor hem laf, geleidelijk en emotie-loos was. Hij kende er geen ter wereld, die hij beminde. Alleen zijn droomen had hij lief; de droom was zijn eigenlijk leven, en al het andere voelde hij als machinale verrichting. En toch, zij vielen hem tegen, deze drie zeerobben, die de zee niet aandurfden, die toch alleenlijk hun het leven slechts kon nemen. Maar hij begreep, dat dat leven voor hen een sterken band had, dat zij in het leven vastgeworteld waren door de liefde voor vrouw en kinderen. En toch, hij dacht aan den jongen borst, dien hij in de Vlaardingsche haven had zien paradeeren vóór op de beeting. Waarom waren deze niet als die moedige? Het was dus waar — ook hier moest hij zijn ideaal geven. Weg de stoere zeerob van zijn droomen, die de zee trotseerde. Hier angstige mannen, kleinmoedigen in ’t gevaar. Maar zou hij niet zijn als deze, hadde hij als zij, ginds een vrouw, kleine kinderen, wier hart aan ’t hunne hing en voor wie zij moesten leven, opdat zij konden eten en wonen en ouder en grooter worden. Het was immers niet hun lust, dat zij ’t gevaarvol beroep hadden gekozen. Zij waren dwangarbeiders als zoovele duizenden, die de armoede met het ijzeren geweld van den honger