Een droomer ter haringvangst

81

sensatie een stormnacht op zee bij te wonen, opeens alles had verdrongen.

„Dan zal ik je schoeien”, zei de schipper.

Herman sloeg, door hem geholpen, een oliejas om, zette een zuidwester op en trok een paar zeelaarzen aan. Daarna kroop hij den schipper achterna, het trapje op. Boven, in het matte goudschemerlicht, dat van de glazen kajuitskap uitscheen, stonden aan het roer twee visschers, zwaar en heroïek met de olie-helmen op en de gele jassen aan. De lucht was donker, met enkele gaten, waar achter in diep blauw sterren lichts-sprinkelden en nu en dan dreef de gouden maan langs een lichter wolken eiland. En de zee was donker, zwartgroen met heel in de verte een enkel licht van een ander schip. De Jeannette slingerde vreeselijk en terwijl de wind loeide en de zee bruischte en soms met een groote stort water over de verschansing sloeg, scheen zij telkens in het water te willen duiken om rust te zoeken in de diepte. Maar ook telkens dook de kop weer op. Herman was onder den stuurkabel doorgekropen en stond nu naast de twee mannen aan ’t roer. Hij hield zich vast aan twee kabels, die onder de weeflijnen van de bezaan vast om de bolders lagen. In de koelte van den nacht, met de frischheid van den stormwind, die langs zijn ooren huilde, had hij zijn energie teruggekregen. Hij boog beurtelings op de rechter, dan op de linkerknie door, zoo zich in evenwicht houdend. En hij vond genot er in, zoo met den helm op, midden in den nacht, de woede der zee en het gevaar te trotseeren. O, dit was een beproeving van zichzelf. Nu mocht hij durven — en hij voelde dat hij durfde en hij was daar gelukkig mede. En het

Een Droomer ter Haringvangst.    ö