Een droomer ter haringvangst

77

O, ik droom van wezens met als kerk, den koepel van den hemel en als priester de gouden zon en als geloof de schoonheid. Met de bewustheid van den tijd als menschelijk deel van de ondeelbare eeuwigheid. En de geest zal bevelen, maar toch het lichaam niet verachten ; de liefde zal cultus en het genot zal deugd heeten. De braafste zal zijn, die de schoonheid het innigst aanbidt. En de dood zal hun niet een droefenis zijn en ook niet een vreugde, maar zij zullen den dood voelen als onvermijdelijken overgang, aanvaarding van een leven, een bewegen, een zijn, een bestaan of een niet-bestaan, dat wij nu nog niet benaderen kunnen en dat wij daarom mysterie noemen.

Aan het mysterie. Aan de donkere geesten van het nacht-geheim. Aan de gesloten poorten der boven-menschelijke wijsheid. En boven die poorten met gouden letteren : Het Geheimnisvolle.

En voor die poorten hongerige bedelaars met bakjes voor het lijf en daarin hun waren... woorden, woorden, woorden !

Ook ik zit voor een gesloten poort, daar boven staat Poëzie; en ook ik, bedelaar, draag een bakje met waren voor de buik — woorden, woorden, woorden!

Maar men koopt ons de waren niet af, en wij ver-koopen onze waren ook niet om de waren zelve ; maar omdat wij er genotvoller levensuren door verkrijgen. Want de echte philosofie en de echte poëzie, zij ligt achter de gesloten poorten van den hemel, en wachter aan die beloftevolle deuren is de altijd gevreesde, hij, de dood, die als tolgeld het aardsche leven vraagt.

Aan de luchten, aan de zee — aan het mysterie...