Een droomer ter haringvangst

veren en goud-blauwe Zondagskleeren trippelen aan, bevend op de beenen harer stralen en als blijde com-muniebruidjes gaan ze ter bidstond in de donkere nachtcathedraal met het licht grauw valend door boogramen, grijs van ouderdom.

Maar het is geen kerk, deze nachtzaal met de porfieren bodem van het phosphoriseerende zeevlak. Het aanzwellend huilen van den wind is te vol jammer voor een breeden orgeldeun. De zeilen van het schip klapperen angstig, als wilden zij vluchten voor een dreigend gevaar. Het is geen kerk, die koepel met de maan van staalbrons en de mokkende wolken, nu zachtkens met 'de zilverende randen blauw gouden schreiend, als snikten ze een verkropt leed uit, dat eindelijk tranen vond____

De nachthemel is een smidse ; de góden der duisternis zijn aan den arbeid. Zij slaan met wichtige mokers van rotsblokken op het gouden-al ; en de vonken vliegen rond, dat zijn de sterren, en de rookzuilen sissen op van het haardvuur, dat zijn de wolken; de zee is de koelbak voor de wrochtsels. De góden der duisternis heffen de granieten rotsmokeren op en smeden werelden in de donkere smidse van het heelal. Dit is de nacht, dit zijn de sterren, dit zijn de wolken, dit is de zee. En die allen te saam bezien door een knielend menschje, door de majesteit der schoonheid verdeemoedigd, dat is het mysterie! . . . .

.................. Aan het mysterie.

Het mysterie !    ....................

De opening van wat de blinden zien en den zienden verblindt.