Een droomer ter haringvangst

66

heen de wolken als blanke zwachtelen, o, jong geborene van iederen dag, te uwer eer bidde ik en dank voor mijn ontwaken.

Niet ontwaking, maar opstanding noem ik te morgen mijn leven, u ziende, effen koepeling boven mijn hoofd. In uw oneindigheid breidt zich mijn ziel uit, gelijk de breede uitstraling van gouden lichtschoren van uit het kern-brandpunt; zij, de rustelooze, vindt rust in de altijd durende verwijding van uw oneindigheid. De leeuwerik vlerkt zingend op uit het groene land en stijgt tot hij is als een zwart sterreke, tot hij is als een stip en dan niet meer zichtbaar. Maar uit een blauwe ondoorpeilbaarheid fluit zijn zang neerwaarts als echode de muziek van hooger levende góden ter aarde; zoo dan, als de leeuwerik, mijn ziel opwaarts in u, o, luchten van den nieuwen ochtend, tot mijn zang, alleen van uit haar oneindige hoogten tot we-reldmenschen kwinkeleert.

O, morgenluchten, is het waar, dat de lichten der nachtsterren in u zijn vervloeid, zooals veel gouden stemmen solo’s maken één smeltend koraal ? De weekheden uwer droomtinten zijn rustig als de oogen van een zoet kindje, dat te vroeg ontwaakt, de moeder wacht.

Er zijn witglanzende wolken met harden weerschijn als witte zanella’s; er zijn roze wolken als de bartender kersebloesems ; er zijn wolken van donker violet als boschviooltjes ; wolken van goudbrons ; wolken van schubzilver; wolken van gloeiend koper; wolken traag als zwaargeladen schepen; wolken, wichtig als waren zij met water overladen. O, droom-luehten van den morgen, o verre, teere vaagheid,