Een droomer ter haringvangst

65

aankruipen ; hij zag de wolken aanrukken tegen den horizont en zich verdikken. Hij zag de tragedie van de stervende zon, die bloedrood in de zee zonk ; en het nakwijnen van het licht in paarse wolken, goud-roodomrand. En de eerste sterren, wankelend twinkelend met bleeke lichten en ’s avonds, laat ’s avonds, toen het schip donker was geworden met twee lantaarns rood en groen, bleekglanzend over het water terzijde en in den gevoileerden gouden schemer van het schijnheld aan het roer, donker de man van de wacht oprees, de zuidwester op het hoofd, als een helm, de oliejas goudgelig in het licht, staarde hij naar den donkeren luchthal, waar de volle maan achter zware wolken dreef, en naar de zee, phosphorizeerend met paarsblauwe glansbliksempjes, met paarsblauwe sterretjes-sprinkeling en vonken-spikkeling, als licht-weerschijn van het bestarde gewelf Daar, in het ruischen van de opkomende bries, hoorde hij de vreemde muziek van het mysterie, die in de zeezalen zingt en hij sluimerde in op de bank, en hij doordroomde den ganschen vreemden dag, zoo vol van oogenschoon en ziels-harmonie...

En de zee, wilder wordend, deed het schip, hoog en bol op het water liggend, stommelen — maar hem was het een wieg, waarbij de wind een sluimerzang zong.. .

Aan de lucht, aan de zee, aan het mysterie.

Aan de ochtendluchten.

O, sluimerluchten van den bleeken uchtend, o, uch-tend, lichtekind in neveldoeken, starend met de verwonderde oogen der verschemerende sterren en om u Een Droomer ter Haringvangst.    5